دنیا

از این دنیا روم تنها

تك و تنها مثل غم ها

غم هاي من همه اش زرده

زرد و قرمز،رنگ درده

چه خوش رنگه سياه من

رنگ خاموش،گياه من!

مثل روز هاي تنهايي

شد زمزمه رو لب من

تو كجايي؟تو كجايي؟

صداي تو نمي آد باز

نواي محض تنهايي!

بيا با من،بيا تا من

در آغوشم تو را بينم

براي تو گلي چينم

به زير لب شود ذكرم

تو اينجايي،تو اينجايي

بيا يك بار گل ياسم!

-يه كم ساكت...-

چه خوش نقشه خيال من!؟

همه اندوه...

همه اندوه...

زمان...ساعت...قلم...كاغذ

به چي خوش شد خيال من؟

دل و دستم...

شده بازم ز تو شيدا

همون كاغذ

اما اين بار...

 به رنگ دل

به رنگ تنهايي و رويا

رنگ فردايي پر اما

رنگ زخم هاي ناسورم

-يه كم ساكت...يه كم ساكت...بگذار تا...

قدم رنجه كنه اين دل

از اين دنياي بي حاصل-

رنگ دل،رنگ تنهايي

بسه هر چه تو تنهايي... بسه هر چه تو تنهايي

ز تنهايي چه شد حاصل،تو را اي بانوي تنهايي؟

همه زجرم از اين درده

نگاه من از اين خسته

-يه كم فرياد...-

بيا بنگر! صداي من از اين بسته

همه دل خسته ام كردي

اسير و بسته ام كردي

شده ام مرتاض به كوي تو

اگر بر درگهت بارم دهي يك بار

روم معراج ز روي تو

ببين ديوانه ام كردي

اسير خانه ام كردي

تو با افسون و سحر خود

جنون في النفسه ام كردي

تو اي پرياي جادوگر

تو اي ابليس زيبا روي

-همين تو...مرا افسون اخگرت كردي-

نبودت شاعرم كرده

-يه كم ساكت...

دلم تنهاست...يه كم ساكت...

جنون و دل...دلم شيداست...-

جنونم را به رنگ اين دلم كرده

رنگ دل،رنگ تنهايي

بسه هر چه تو تنهايي...بسه هر چه تو تنهايي